سامسونگ چگونه غول شد؟

در واقع، در سال 1969، شرکت‌های صنعت الکترونیک کره را می‌توان به دو گروه تقسیم کرد: شرکت‌های کره‌ای که بسیار کوچک‌تر از گلداستار بودند که محصولات الکترونیکی مختلف تولید می‌کردند و شرکت‌های خارجی یا سرمایه‌گذاری مشترک که بر مونتاژ و صادرات قطعات الکترونیکی متمرکز بودند. گلداستار بیش از 40 درصد از بازار لوازم الکترونیکی مصرفی را در اختیار داشت، یعنی سه برابر سهم بازار نزدیکترین رقیب خود. از آنجایی که شرکت‌های خارجی و مشترک بر روی قطعات الکترونیکی مانند ترانزیستور تمرکز کرده و تمامی محصولات خود را صادر می‌کردند، گلداستار نگران رویارویی با آنها در بازار داخلی نبود. با این حال، برخلاف سایر شرکت‌های کره‌ای، سامسونگ با شرکت‌های بزرگ ژاپنی سرمایه‌گذاری‌های مشترک ایجاد کرد و به دنبال تولید قطعات و مواد الکترونیکی و همچنین کالاهای نهایی و حرکت به بازار داخلی و همچنین بازار بین‌المللی بود. سامسونگ به سرعت توانایی های خود را از طریق تحقیق و توسعه ایجاد کرد و سهم بازار خود را افزایش داد و رقابت شدیدی را در صنعت الکترونیک ایجاد کرد. در واقع، سهم بازار گلداستار از 12.6 درصد در سال 1969 به 7.1 درصد در سال 1971 کاهش یافت. در مقابل، سهم بازار تایهان الکتریک وایر از 2.9 درصد به 4.6 درصد در مدت مشابه افزایش یافت و سامسونگ سانیو الکتریک در سال 1971، تنها یک سال پس از شروع تولید سهم بازار 4.0 درصد داشت.

به عبارت دیگر، گلداستار بر تنوع محصول تاکید داشت. در حالی که سامسونگ الکترونیک یکپارچه سازی عمودی را با تمرکز بر طیف کوچکی از محصولات دنبال می‌کرد.

گلداستار سرمایه و فناوری را از طریق وام و ترتیبات صدور مجوز عمدتاً از آلمان غربی و ژاپن وارد کرده بود. در حالی که سامسونگ الکترونیک سرمایه و فناوری را از طریق سرمایه گذاری مشترک عمدتاً از ژاپن و ایالات متحده وارد می‌کرد. علاوه بر این، شرکت گلداستار و ارتباطات گلداستار قطعات اصلی را وارد می‌کردند و از این طریق طیف وسیعی از محصولات از جمله کابل‌های برق و سیستم‌های سوئیچینگ تلفن و همچنین محصولات الکترونیکی مصرفی را تولید می‌کردند. در حالی که سامسونگ بر محصولات الکترونیکی مصرفی متمرکز بود اما از همان ابتدا سعی در تولید قطعات و اجزای کلیدی داشت.

اولین محصول تولید شده توسط سامسونگ سانیو الکتریک در نوامبر 1970، یک تلویزیون 12 اینچی سیاه و سفید بر پایه لوله‌های خلاء بود. ظرف دو ماه، این شرکت سرمایه‌گذاری مشترک 500 واحد از این محصول را به پاناما صادر کرد. در همان زمان، سامسونگ الکترونیک برای غلبه بر نیاز صادراتی 100 درصدی سامسونگ سانیو الکتریک و کسب تجربه در بازار داخلی، قراردادهای ساخت و فروش با شرکت های دیگر امضا کرد. در دسامبر 1969، سامسونگ الکترونیک قرارداد فروش با اوریون الکترونیک امضا کرد تا پرنس، یک تلویزیون با نام تجاری سامسونگ را افتتاح کند، و این رویه با قراردادهای فروش مشابه برای اجاق گاز، فن‌های رومیزی، و یخچال‌های تولید شده توسط Hanil Electric و Shinhanil Electric دنبال شد. فروش این محصولات به ایجاد یک تصویر برند برای سامسونگ الکترونیک کمک کرد.[1]

مقاله مرتبط «شرکت‌های الکترونیک کره‌ای از کجا آغاز کردند؟ (قسمت اول) حاکمیت شرکتی به سبک کره» را مطالعه فرمایید.

در سال 1971، سامسونگ الکترونیک قراردادهای مجوز فناوری یا آموزش برای ماشین حساب‌های الکترونیکی رومیزی، دستگاه‌های صوتی، تلویزیون‌ها و اجزای تلویزیون امضا کرد تا فناوری تولید خود را توسعه دهد و 25 کارآموز فنی را در سال 1972 به ژاپن اعزام کرد. علاوه بر این، برای ایجاد پایگاه تولید خود، سامسونگ الکترونیک در سال 1971 سیستمی تولید کرد که می توانست سالانه 480000 تلویزیون تولید کند. سامسونگ الکترونیک بر اساس تجربیات انباشته شده از طریق تحقیق و توسعه، تولید و آموزش در خارج از کشور، در جولای 1972 شروع به تولید و فروش تلویزیون‌های 20 اینچی سیاه و سفید کرد. علاوه بر این، در دسامبر 1972، سامسونگ الکترونیک مرکز توسعه فناوری جدیدی را برای بهبود سیستم تحقیق و توسعه خود و به دست آوردن فناوری پیشرفته خارجی تأسیس کرد.

این اقدام مستقل سامسونگ الکترونیک باعث اصطکاک با سانیو الکتریک ژاپن شد. سامسونگ الکترونیک می‌توانست استدلال کند که در صورت عدم تمدید قرارداد سه ساله‌اش با سانیو الکتریک، قابلیت‌های خود را باید توسعه دهد. با این حال، از دیدگاه سانیو الکترونیک، سامسونگ الکترونیک در حال ترسیم یک دوره مستقل و رقابت با سامسونگ سانیو الکترونیک بود در حالی که قرارداد سرمایه‌گذاری مشترک در حال اجرا بود. علاوه بر اقدام مستقل سامسونگ الکترونیک، نگرش غیرهمکاری سانیو الکتریک به ارائه داده‌های اطلاعات فنی[2]، و قیمت بالای عرضه قطعات و مواد سانیو الکتریک باعث تشدید تنش بین دو طرف شد.

پس از یک سری رایزنی، دو طرف توافق کردند مشکلات خود را حل کنند و یادداشت تفاهمی برای عادی‌سازی روابط در فوریه 1973 رد و بدل شد. سانیو الکتریک به جای ادامه دادن طرح ایجاد کارخانه قطعات الکترونیکی خود در گومی، با سامسونگ الکترونیک توافق کرد که آن را مجتمع سامسونگ الکترونیک در Suwon و به عنوان یک سرمایه‌گذاری مشترک با نام «قطعات سامسونگ سانیو» تاسیس کند. علاوه بر این، دو طرف قرارداد اتحاد فناوری خود را برای سه سال دیگر تمدید کردند و اقلام مشمول پرداخت حق امتیاز را تنظیم کردند. به عنوان مثال، تلویزیون‌های صادراتی از پرداخت حق امتیاز معاف شدند. قابلیت های بهبود یافته سامسونگ الکترونیک موقعیت چانه زنی آن را تقویت کرده بود.[3]

سامسونگ الکترونیک به طور فعال یکپارچه‌سازی عمودی را دنبال کرد تا به یک تولیدکننده یکپارچه محصولات الکترونیکی مصرفی تبدیل شود. شرکت قطعات سامسونگ سانیو که در آگوست 1973 تاسیس شد، قطعات اصلی و قطعاتی مانند تیونرهای VHF، سیم پیچ‌های انحراف، ترانسفورماتورهای ولتاژ بالا و خازن‌های الکترولیتی را تولید کرد که همگی پیش‌تر از خارج وارد می‌شدند. در جولای 1974، این شرکت آزمایشگاهی را برای توسعه فناوری تأسیس کرد. در سال 1976، مهندسان خود قطعات تلویزیون رنگی را توسعه دادند و نرخ داخلی‌سازی تلویزیون‌های رنگی را تا سال 1979 به بیش از 70 درصد افزایش دادند.[4]

علاوه بر این، در دسامبر 1973، سامسونگ الکترونیک یک سرمایه‌گذاری مشترک 50-50 به نام سامسونگ کورین را با مشارکت کورین گلس ورک از ایالات متحده برای تولید شیشه لامپ برای تلویزیون‌ها تاسیس کرد. در سال 1975، این شرکت خط تولید همجوشی شیشه لامپ سیاه و سفید را تکمیل کرد و در سال 1977 خط تولید ذوب خود را ساخت. در نتیجه، سامسونگ کورین توانست به داخلی‌سازی کامل دست یابد.

مقاله مرتبط «مروری بر تجربه منطقی‌سازی صنعتی در کره» را مطالعه فرمایید.

استراتژی ادغام عمودی سامسونگ الکترونیک با ورود آن به تجارت نیمه هادی به اوج خود رسید. در دسامبر 1974، سامسونگ الکترونیک سهام دولت کره را در یک شرکت سرمایه‌گذاری مشترک به نام نیمه هادی کره خریداری کرد. در اصل، شرکت مهندسی و تولید کره (KEMCO) و شرکت مدار مجتمع بین‌المللی (ICII) از ایالات متحده هر کدام 500000 دلار برای تأسیس شرکت نیمه‌هادی گره در تجارت پردازش ویفر سرمایه‌گذاری کرده بودند. با این حال، مدیریت آن به دلیل سرمایه‌گذاری تهاجمی و افزایش قیمت در مواد خام در پی شوک نفتی 1973 با مشکل جدی مواجه شد. سامسونگ الکترونیک با توجه به استراتژی خود برای داخلی‌سازی اجزای اصلی، تصمیم گرفت سهام دولت کره در شرکت نیمه هادی کره را تصاحب کند.

شرکت نیمه هادی کره با موفقیت سری استاندارد C-MOS Logic 4000 را برای اولین بار در کره در 20 دسامبر 1974 تولید کرد. در سپتامبر 1975، این شرکت KS-5001، یک نیمه هادی LED (دیود ساطع کننده نور) برای ساعت‌های مچی تولید کرد و کره چهارمین کشوری در جهان شد که برای تولید تلویزیون‌های C-MOS از 40 تا 60 درصد به بیش از 90 درصد افزایش داد.

سامسونگ الکترونیک پنجاه درصد باقیمانده سهم در شرکت نیمه هادی کره را در دسامبر 1977 خریداری کرد و آن را به گروه سامسونگ وابسته کرد و نامش را به نیمه‌هادی سامسونگ تغییر داد. در سال بعد، نیمه‌هادی سامسونگ یک کارخانه مونتاژ نیمه هادی را از Fairchild کره زمانی که به دلیل اختلافات کارگری تصمیم به فروش کارخانه گرفت خریداری کرد. بنابراین سامسونگ الکترونیک سیستم تولید نیمه هادی را از پردازش ویفر تا تولید مونتاژ تکمیل کرد. زمانی که نیمه‌هادی سامسونگ به طور فزاینده‌ای به یک منبع سرمایه ثابت برای پوشش سرمایه‌گذاری بزرگ خود نیاز داشت، سامسونگ الکترونیک این شرکت را در ژانویه 1980 جذب کرد و شروع به ایجاد پیوندهای قوی‌تر بین نیمه‌رساناها و محصولات الکترونیکی مصرفی کرد. به طور خلاصه، سامسونگ الکترونیک به طور پیوسته یکپارچه‌سازی عمودی را در دهه 1970 دنبال کرد و همانطور که رئیس شرکت لی بویانگ چول در سال 1983 اعلام کرد اساس سرمایه‌گذاری خود را در نیمه‌هادی‌ها بنا کرد.

سامسونگ الکترونیک به لطف توسعه سریع قابلیت‌های خود، پیش از رقبا شروع به تولید محصولات جدید کرد. به طور خاص، تلویزیون Econo، که توسط سامسونگ در آوریل 1975 تولید شد، به دلیل روشن شدن سریع بسیار محبوب بود. مصرف‌کنندگان مجبور نبودند چند ثانیه صبر کنند تا گرم شود و در نتیجه می‌توانستند در زمان و هزینه صرفه‌جویی کنند. در ژوئن 1974، سامسونگ قرارداد مجوز اختراع را با RCA امضا کرد که دارای حق امتیازهای اساسی برای تلویزیون‌های رنگی بود. سامسونگ با همکاری KIST توسعه کامل تلویزیون‌های رنگی را آغاز کرد و اولین نمونه‌های اولیه را در ژوئن 1976 با موفقیت در کره تولید کرد. سامسونگ به جای همکاری با شرکت‌های خارجی، مدل‌های خود را با همکاری با آزمایشگاه مدارهای الکترونیکی در KIST توسعه داد.[5] اگرچه پخش تلویزیون‌های رنگی در کره مجاز نبود، اما سامسونگ موفق شد تلویزیون‌های رنگی خود را صادر کند که از پاناما در آوریل 1977 شروع شد. علاوه بر این، سامسونگ الکترونیک اولین اجاق مایکروویو را در نوامبر 1978 از طریق یک فرآیند مهندسی معکوس برای جداسازی و مونتاژ مجدد محصولات خارجی در کره توسعه داد.[6] سامسونگ الکترونیک به زودی کار بر روی ضبط ویدئو کاست (VCR) را آغاز کرد و در ماه مه 1979 موفق به توسعه VCR شد و کره را پس از ژاپن، آلمان غربی و هلند به چهارمین کشور توسعه دهنده VCR تبدیل کرد. ژاپن محرمانه بودن را در مورد فناوری VCR حفظ کرده بود، اما سامسونگ الکترونیک موفق شد VCR خود را با مهندسی معکوس محصولات جدید معرفی شده توسط ژاپن ویکتور (JVC) توسعه دهد.

در سال 1970، درآمد فروش سامسونگ الکترونیک تنها 320 میلیون وون یا 4.5 درصد از درآمد فروش گلداستار در همان سال بود. با این حال، تا سال 1979، درآمد فروش سامسونگ الکترونیک به 231 میلیارد وون افزایش یافت که تقریباً برابر با 262 میلیارد وون گلداستار بود. علاوه بر این، سود خالص سامسونگ الکترونیک در سال 1979 10.5 میلیارد وون یا 84 درصد بیشتر از 5.7 میلیارد وون گلداستار بود.

پیشرفت‌های سامسونگ الکترونیک الهام بخش شرکت‌های دیگر شد تا نوآوری‌های خود را ارائه دهند. گلداستار آزمایشگاه تحقیقاتی مرکزی را در ژوئیه 1973 برای انجام تحقیقات در مورد فناوری تولید برای پردازش ویژه، آزمایش مواد و جوش تاسیس کرد. در دسامبر 1975، مؤسسه تحقیقاتی مرکزی را برای توسعه ابزارهای با دقت بالا تأسیس کرد که اولین در نوع خود برای یک شرکت بخش خصوصی در کره بود. در آگوست 1979، ال جی الکترونیکس داهان نیمه هادی را خریداری کرد و نام خود را برای تاسیس نیمه هادی گلداستار تغییر داد و زمینه را برای تولید نیمه هادی ها فراهم کرد. از دهه 1970، گلداستار (ال‌جی امروزی) و سامسونگ الکترونیک به شدت با یکدیگر رقابت کرده‌اند و قابلیت‌های خود را برای تبدیل شدن به شرکت‌های الکترونیک در سطح جهانی توسعه داده‌اند.

این مطلب بخشی از گزارش «توسعه صنعت الکترونیک کره» منتشر شده توسط مجمع کارآفرینان ایران است.

[1] در سال 1972، دولت الزام به صادرات تمام محصولات الکترونیکی تولید شده توسط شرکت های خارجی و سرمایه گذاری های مشترک را کاهش داد. در نتیجه، سامسونگ سانیو الکتریک توانست برخی از محصولات خود را در بازار داخلی به فروش برساند (O 1996:395-400).

[2] در نهایت،سامسونگ الکترونیک از طریق مشارکت خود با سانیو الکترونیک فناوری چندانی به دست نیاورد که با شروع مهندسی معکوس و ایجاد قابلیت‌های خود از طریق R&Dبه چالش‌های فناوری خود پاسخ داد. در واقع، از آنجایی که شرکت‌های خارجی به شدت نگران «نشت» فناوری بودند، ارتقای توسعه فناوری با جذب سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی واقع بینانه نبود (Noh 1977, Lee and You 1979: 259-260).

[3] در سال 1977، سامسونگ الکترونیک تمام سهام سانیو الکتریک را در سامسونگ سانیو الکتریک خریداری کرد و این شرکت را در سامسونگ الکترونیک ادغام کرد.

[4] شرکت قطعات سامسونگ سانیو در سال 1974 نام خود را به قطعات سامسونگ الکتریک تغییر داد و سپس در سال 1977 به قطعات سامسونگ الکترونیک تغییر نام داد. سامسونگ الکترونیک سهام سانیو الکتریک را در سرمایه‌گذاری مشترک در سال 1983 خریداری کرد. شرکت قطعات سامسونگ الکترونیک در سال 1987 نام خود را به الکترومکانیک سامسونگ تغییر داد. برخلاف سامسونگ الکترونیک، سانیو الکتریک به یک شرکت الکترونیکی یکپارچه و متنوع عمودی تبدیل نشد و در نهایت توسط شرکت پاناسونیک در سال 2008 خریداری شد.

[5] متن مصاحبه با Chun Bak-Mi، که توسعه تلویزیون رنگی را در سامسونگ الکترونیک رهبری کرد را ببینید. او ابتدا در KIST کار می‌کرد و به مدت چهار سال روی تلویزیون‌های رنگی تحقیق می‌کرد. به درخواست سامسونگ برای توسعه تلویزیون رنگی، او یک نمونه اولیه در یک سال تولید کرد و فناوری را به سامسونگ منتقل کرد. خودش هم به سامسونگ پیوست. RCA که دارای حق اختراع اساسی بر روی تلویزیون‌های رنگی بود، زمانی که سامسونگ تلویزیون‌های رنگی را برای آزمایش آورد با اشاره به مشکلاتی که باید حل شود در واقع نقش کنترل کیفیت را برای سامسونگ ایفا کرد.

[6] برای اطلاعات بیشتر در مورد توسعه اجاق های مایکروویو از طریق مهندسی معکوس، به کیم (1997: 136-140) مراجعه کنید.