در این فرایند ابتدا صنایع سبک و ساده مانند پوشاک و نساجی مورد توجه قرار می‌گیرند و پس از توسعه این بخش در صورت وجود سیاست‌های صنعتی درست، منابع اقتصادی به سمت فعالیت‌های با ارزش‌افزوده بالاتر مانند مونتاژ محصولات الکترونیکی و قطعه‌سازی حرکت می‌کنند. در کشور ما هم در چند سال اخیر، برندهای الکترونیک قابل توجهی مبتنی بر مونتاژ ظهور کردند. لوازم جانبی کامپیوتر و موبایل، لوازم الکترونیک بازی، بلندگو و … از جمله حوزه‌هایی است که چند برند مطرح ایرانی در حال فعالیت در این حوزه‌ها هستند.
با این حال به علت مقیاس محدود، این برندها نتواستند به بازیگران اصلی حوزه خود تبدیل شوند و همچنان در سطح بنگاه‌های کوچک یا متوسط باقی ماندند. همانطور که گفته شد، مونتاژ قطعات الکترونیکی اولین گام ورود به صنایع پیچیده و دانش‌بنیان است که چند سالی است تولیدکنندگان ایرانی به آن ورود کرده‌اند. مراحل بعدی توسعه صنعت الکترونیک شامل افزایش مقیاس تولید و ورود به تولید قطعات پیشرفته‌تر می‌شود. با اینکه چندین برند در حال صادرات قابل توجه محصولات خود هستند، ولی همچنان تا رسیدن به حداقل مقیاس رقابت‌پذیر در بازارهای جهانی فاصله بسیار است. از اینرو بعید است که بدون سیاست‌های حمایتی دولت مبتنی بر دو محور افزایش مقیاس تولید و ارتقای داخلی‌سازی شاهد پیشرفت صنعت الکترونیک کشور باشیم.
از طرفی تولیدات ایرانی با حجم انبوه کالاهای وارداتی و قاچاق خارجی در حال رقابت هستند که این مسئله به خودی خود به توان رقابت‌پذیری آن‌ها ضربه می‌زند. از اینرو ورود وزارت صمت و سایر دستگاه‌های حمایتی و توسعه‌ای برای حمایت از این صنعت کلیدی و پیشرفته بایستی در دستور کار قرار گیرد. البته بایستی از انتخاب اهداف بلندپروازانه مانند تولید تلفن همراه، زمانی که هنوز توان تولید هندزفری ساده را نداریم، دوری کرد.
