دولت و حاکمیت که با تمام امکانات مالی و رسانهای و انتظامی خود در مسئله پوشش موفق نبوده، حالا مسئولیت را متوجه مغازهداران و فروشگاهها کرده است. به نظر نگارنده چنین انتظاری کمی عجیب است و جای تامل بیشتر دارد. بخصوص اینکه در سال «مهار تورم و رشد تولید» باید مراقب کنشهای ضدتولیدی دستگاهها و ارگانهای مختلف بود. واقعیت این است که در جنگ اقتصادی فعلی، تولیدکنندگان داخلی به معنی واقعی کلمه جهادگرانی هستند که در شرایط سخت اقتصادی، با تلاش و کوشش خود شالوده اقتصاد را زنده نگه داشتهاند. هر تیشرت و پیراهنی که در داخل تولید میشود به معنی صرفهجویی در مصرف ارز، حفظ ثبات اقتصاد و امکان واردات کالاهای ضروریتر مانند غذا و دارو است. از اینرو بایستی به طور ویژه، مراقب فعالین اقتصادی، بخصوص تولیدکنندگان شناسنامهدار مانند برندهای پوشاک بود. مسئله پوشش پیچیدهتر و کلانتر از آن است که از فروشندگان جوان یک فروشگاه پوشاک انتظار داشت که بتوانند کاری در این زمینه انجام دهند.
عمده برندهای پوشاک ایرانی از سال 97 به پشتوانه محدودیت واردات و جهش نرخ ارز کمی قدرت مانور پیدا کردند و توانستند سهم خود از بازار داخل را افزایش دهند. حالا برای اولین بار صنعت پوشاک ایران چندین برند پوشاک غیررسمی بزرگ دارد که در تاریخچه این صنعت بیسابقه است. تا پیش از این موجع ظهور و توسعه برندهای ایرانی، تنها برند السی وایکیکی ترکیه در شهر تهران بیش از بیست شعبه داشت. همچنین سایر برندهای ترک به صورت رسمی و غیررسمی در بازار کشور به طور گستردهای فعال بودند و تقریبا بازار داخل را مال خود کرده بودند. ولی حالا بنا به شرایط تحمیلی و البته تلاش تولیدکنندگان داخلی چندین برند داخلی پوشاک بوجود آمده که هر کدام چند ده شعبه در سراسر کشور تاسیس کردهاند و توانستند تا حد قابل توجهی بازار داخل را از برندهای رقیب ترک پس بگیرند.
در مسیر توسعه صنعت پوشاک، ظهور فروشگاههای زنجیرهای و تحول خردهفروشی این صنعت از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. چرا که با تجمیع سفارشات توسط شعب مختلف، امکان تولید صنعتی و سرمایهگذاری در تحقیق و توسعه و طراحی فراهم میشود. به عبارت دیگر این فروشگاههای زنجیرهای بزرگ هستند که در فقدان یک بازار صادراتی، تقاضای لازم برای تولید صنعتی را ایجاد میکنند. با این حال علیرغم پیشرفتهای قابل توجه همچنان صنعت پوشاک و بویژه بخش خردهفروشی آن فاصله قابل توجهی با رقبای منطقهای دارد و به همین دلیل تضعیف برندهای داخلی میتواند مسیر توسعه صنعت پوشاک کشور را مختل کرده و زمینه را برای ورود اجناس خارجی و تصاحب دوباره بازار داخلی توسط رقبای منطقهای فراهم کند.
