سیاست تجاری امیرکبیر

باب تجارت ایران از قبل از صفویه مفتوح بود. این گشادگی به ضرر اقتصاد ایران بود چون یک اقتصاد سنتی در مقابل یک اقتصاد صنعتی قابلیت تحمل ندارد و بالاجبار شکست می‌خورد و در نهایت می‌بایست الگوی توسعه کشورهای صنعتی را بپذیرد. این واقعه بعد از دو سه قرنی که از ظهور اقتصاد جدید می‌گذشت حالت جدی به خود گرفت و در نیمه اول قرن هجدهم کار خود را با ایران یکسره کرد.