به جز یک دوره نسبتا کوتاه در دهه چهل (یا به عبارت دقیقتر از 1341 تا 1348)، هیچوقت «توسعه صنعتی» اولویت اصلی سیاستگذاران اقتصادی کشور نبود. تنها در این دوره عمده سیاستهای پولی، مالی، ارزی، تجاری و صنعتی به طور آگاهانه در خدمت توسعه صنایع داخلی و صنعتی شدن ایران درآمد و آن نتیجه کمنظیر اگر نگوییم بینظیر را رقم زد.