تشویق صادرات به سبک دولت اندونزی

مبنای این افزایش، استاندارد عملکردی بود که توسط دولت اندونزی برای صاحبان امتیاز جنگل وضع کرده بود؛ به این معنا که در ازای حق بهره‌برداری از ذخایر غنی جنگلی اندونزی، صادرات چوب باید حداقل تا مرحله تخته سه‌لا پردازش می‌شد؛ هدف ایجاد اشتغال و انباشت تجربه تولید بود. صاحبان امتیاز جنگل موظف شدند تا قابلیت فرآوری خود را توسعه دهند. در ابتدا صادرات چوب خام ممنوع شد. پس از اعتراض موافقت‌نامه عمومی تعرفه و تجارت (GATT)، مالیات بازدارنده، جایگزین ممنوعیت شد. انتقادات اقتصاددانان از این برنامه بسیار زیاد بود، از اتهامات فساد گرفته تا ناکارآمدی کارخانه‌های تخته سه لا اندونزیایی.

با این حال، در دهه۱۹۶۰، چوب خام اندونزی در کره و تایوان فرآوری می‌شد و سپس به صورت تخته سه‌لا صادر می‌شد. بنابراین برای الگوبرداری یک مدل مناسب فرآوری وجود داشت.

سیاست‌های بازاریابی صادرات تخته سه‌لا دولت اندونزی شبیه سیاست‌های تایوان بود که به نوبه خود با ژاپن (بسته به صنعت) اشتراکات زیادی داشت. دولت برای حمایت از ورود اندونزی به بازارهای بین‌المللی، تولیدکنندگان چوب و تخته سه‌لا را به تشکیل یک انجمن تولیدکنندگان و صادرکنندگان (APLINDO) تشویق کرد. هنگامی که قیمت تخته سه‌لا در سال۱۹۸۶ شروع به کاهش کرد، APKINDO به‌عنوان یک کارتل عمل کرد و سیاستی را برای کنترل عرضه و سهمیه‌های صادراتی اتخاذ کرد.

همچنین شرکت‌ها تشویق شدند تا برای هماهنگی فروش در مناطق خارجی یکسان باشگاه‌های صادراتی تشکیل دهند. برای جلوگیری از رقابت مخرب و شدید بین فروشندگان اندونزیایی، صادرکنندگان موظف بودند برای فروش در خارج از کشور از یک هیات بازاریابی مشترک، تحت کنترل دولت، تاییدیه بگیرند. همان‌طور که انتظار می‌رفت، موفقیت اندونزی در صادرات تخته سه‌لا، بازیگران جدیدی از مالزی و فیلیپین را تشویق کرد که موجب تشدید رقابت شد. بنابراین موضوع استفاده از فناوری پیشرفته‌تر برای حفظ موقعیت اندونزی در صنعت تخته سه‌لا در دستور کار APKINDO قرار گرفت.